بسم الله الرحمن الرحیم
کاروان عشق و ایثار
بار دیگر شمیم دل انگیز یار دل را می برد تا مسیر دلدار
بهار محرم،فصل رویش جوانه های غم و اندوه رسید.
یاران!
باید زمین را در قدومش مفروش دلهای محزون کرد.
باید دستهایمان را غمگنانه بر سینه بفشاریم، اشکهایمان را مرهم سینه ها سازیم.
ای عزیز غمدار، آهسته گام بردار، آرام اشک بریز.دلت را کشان کشان به رمل صحرای عشق ببر، به جائی که نسیمش، هوایش بوی حسین علیه السلام می دهد.
روانه شو به سوی نینوای حسین علیه السلام.
کاروان عشق خرامان خرامان به صحرای تفتیده نینوا نزدیک می شود.
خورشید کاروان، ستارگان دلربائی به همراه دارد.
نینوا،مهبط قدمهائی است که عرشیان رشک پایبوسی آن را دارند.
بوی عطر مصطفی صل الله علیه و آله،علی علیه السلام و فاطمه سلام الله علیها و حسن و حسین علیه السلام می آید.
زینب (س) خسته از غمها و هجرانها می آید.
عباس (قمر بنی هاشم) علمدار قافله همچون ماهی درخشان، در قلب یاران حسین
می درخشد.
علی اکبر سیمای پیامبر صل الله علیه و آله را جلوه گر است.
سجاد علیه السلام هق هق حسین علیه السلام را در سینه اش ثبت می کند، تا در تنهایی روزهای بعد از حسین قافله را رهنما باشد، و شاهدی باشد بر آلام و مصائب روزهائی پر از مصیبت و رنج!
ای عزیز غمگین! باید سفر کنی،سیر ملکوتی. باید حقارت دنیا زدگی را وانهاد و به جستجوی بزرگی آزاده پرداخت.
محرم یاد آور انسانهائی است که در صحرای ابتلائات، پایکوبان، زیر بلای عشق رفتند و
به " فَاَ فوزِاً فوزاً عظیماً " رسیدند.