بسم الله
حرف اول:میلاد (سه نور منور:حسین ثارالله،عباس علمدار کربلا، سجاد سید الساجدین)
دمید کوکب اقبال از کرانه عشق
که ماه برشد و خورشید درکنار آورد
حسین سرور آزادگان باغ بهشت
چو گل شکفت و بهار طرب ببار آورد
میلاد حضرت امام حسین علیه السلام و روز پاسدار و میلاد حضرت عباس روز جانباز و میلاد امام سجاد (ع)بر آقا امام زمان عج و مقام معظم رهبری
و همه عاشقان ثارالله مبارک باد.
حرف دوم:پاسداری ازحیثیت ِ خون
در سپیده دم غیرت،"خون"که- با ابا عبدالله الحسین(ع)-به دنیا آمد، حساب ِ زمین، به هم خورد!معادله جهان، چیز دیگری شد:
سرخی زندگی، برافروخته رویی درد، و نبض غیورانه "عقیده" جای این پا و آن پا کردن، بی خیالی ، و بی حالی ِ "مرگ" راگرفت!
و این، شد معیارتعریف، برای "زندگی":
قِف دون َ زَأیک َ، فی الحیاة ِ، مُجاهداً
اِنَ الحَیاةَ، عقیدهّ وَ جِهادّ!
بر سر رأی خویش، رزمنده و پای برجا، بمان
که حیات، هیچ نیست، مگر عقیده و جهاد!
ومعیار تازه ای ، برای "پاسداری"ازحیثیتَ خون-
که یعنی:ذهن کربلایی داشتن، حرف عاشورایی زدن، و از میان رنگ ها،"سرخ" را به رسمیت شناختن!...
قرار قبلی شیطان، ترس بود و زبونی وزردی.
اما، پای"خون حسین" که به میان آمد، همه چیز ، دگرگون شد:
همین،که تا دیروز، قابل اعتنا نبود و حرکت و هویت نداشت،
امروز ، شد "خون خدا"!
یکباره ، ازخاک به خدا رسید.
همین خونِ خاکی، شد:خون خدا، موج برداشت، شکفت، بالید و بلند شد.آسمان آمد، به تماشای زمین،
وکاینات ، غرق شد.غرق، در حیثیت ِ خون!...
پیش از این، محراب پدر، قتلگاه شده بود، و اکنون ، قتلگاه ِ پسر، محراب!...
حرف سوم:ازخاک تا خدا_درست-یک کربلا، راه است!
در قرارگاه ِ خون، هسته های مقاومت را، به بار می نشانند.
اگر"ماندن"، آدمی را به واماندگی بکشاند، چاره ای نمی ماند مگر "رفتن".
زخم های کاری را، با داغی کاری، باید دوا کرد!
اگر حرفی-برای گفتن-باشد، حتما باید گفت: به لهجه ممکن، با بی صدایی درد، و یا با فریاد خون!
آن هم نه یک بار، نه دوبار، نه ده بار....هفتادو دوبار!
طرح کربلا، برای تغییر دادن ِ سرنوشت ِ زمین است.
این" طرح" را، همیشه باید مطرح کرد:
"زیارت عاشورا " را-هر روز –باید خواند!
همه چیز، از یک"نقطه"، شروع می شود.
این طرح، شرح می خواهد...
کربلا، زمین نیست، زمینه است!
آن که از پای درس کربلا می آید،"پایداری" و"پاسداری"، برایش کاری ندارد.
وقتی پای رفتن باشد، با یک کلمه، هم می شود رسید.
جرأت ادامه حیات انقلابی، دل سنگ را، هم آب می کند.
ازخاک تا خدا-درست-یک کربلا، راه است!
با قدری"مقاومت"، همه چیز،درست می شود....
حرف آخر:دعا و انتظاریار
خدایا به حق امام حسین علیه السلام و به حق هفتادو دویار باوفایش و به حق ابا الفضل العباس علیه السلام که نمونه کامل وفا و عشق بود و به حق امام سجاد علیه السلام که زینت عبادت کنندگان و هرسه نور منور جلوه ایثار و مقاومت و پایداری و رشادت بودند-
ظهور موعود مهربان (عج) را نزدیک نما و این ماه شعبان را ماه دیدار یار
و پایان انتظار چشم انتظاران حضرتش قرار بده
حضرت عشق بفرما که دلم خانه توست!
الهم عجل لولیک الفرج
بسم الله الرحمن الرحیم
کاروان عشق و ایثار
بار دیگر شمیم دل انگیز یار دل را می برد تا مسیر دلدار
بهار محرم،فصل رویش جوانه های غم و اندوه رسید.
یاران!
باید زمین را در قدومش مفروش دلهای محزون کرد.
باید دستهایمان را غمگنانه بر سینه بفشاریم، اشکهایمان را مرهم سینه ها سازیم.
ای عزیز غمدار، آهسته گام بردار، آرام اشک بریز.دلت را کشان کشان به رمل صحرای عشق ببر، به جائی که نسیمش، هوایش بوی حسین علیه السلام می دهد.
روانه شو به سوی نینوای حسین علیه السلام.
کاروان عشق خرامان خرامان به صحرای تفتیده نینوا نزدیک می شود.
خورشید کاروان، ستارگان دلربائی به همراه دارد.
نینوا،مهبط قدمهائی است که عرشیان رشک پایبوسی آن را دارند.
بوی عطر مصطفی صل الله علیه و آله،علی علیه السلام و فاطمه سلام الله علیها و حسن و حسین علیه السلام می آید.
زینب (س) خسته از غمها و هجرانها می آید.
عباس (قمر بنی هاشم) علمدار قافله همچون ماهی درخشان، در قلب یاران حسین
می درخشد.
علی اکبر سیمای پیامبر صل الله علیه و آله را جلوه گر است.
سجاد علیه السلام هق هق حسین علیه السلام را در سینه اش ثبت می کند، تا در تنهایی روزهای بعد از حسین قافله را رهنما باشد، و شاهدی باشد بر آلام و مصائب روزهائی پر از مصیبت و رنج!
ای عزیز غمگین! باید سفر کنی،سیر ملکوتی. باید حقارت دنیا زدگی را وانهاد و به جستجوی بزرگی آزاده پرداخت.
محرم یاد آور انسانهائی است که در صحرای ابتلائات، پایکوبان، زیر بلای عشق رفتند و
به " فَاَ فوزِاً فوزاً عظیماً " رسیدند.
سالروز شهادت حضرت امام محمد باقر علیه السلام بر شیفتگان امامت و ولایت تسلیت باد.
عرفه روزنیایش و مناجات با معبود،عرفه کلاس خودسازی و تقوا و دانشگاه رهپویان راه رسول الله است
حضرت امام صادق(ع) فرموده اند:"در عرفات به خطاهای خویش اعتراف کن و میثاق خودراباخداوند و وحدانیت اوتازه کن وبه او متقرب شو".
"عرفات"سرزمین بسیارمقدسی است که خداوندکریم،آنجارا برای ضیافت وپذیرایی ازمیهمانان خودمقرر فرموده است و سفره خاص انعام واکرامش رادردامن کوه رحمت گسترانیده واز میهمانانش دعوت به عمل آورده است که درساعت معین،همه باهم برگرد خوان نعمت بی دریغش بنشینند وازبحر مواج کرم ورحمت بی کرانش، به قدر ظرفیت واستعداد خویش برخوردارگردند.
در کتاب المراقبات ،جلد دوم صفحه 225 آمده است که:ازعظیم ترن گناهان آن است که کسی درعرفات حاضرشود وگمان کند که خدای تعالی اورانیامرزیده است".
عرفات ،سرزمین عشق است وشور،نوراست و سرور، توبه است وتقوا، ارتباط است و اتصال، درد است و درمان،خدای است وخدا و رحمت اوست که درانتظار رهپویان راه رسول الله است.
عرفات،عاشق دلسوخته می خواهد،عرفات،سالک بیداردل می طلبد.عرفات ،عارفه فرزانه می جوید،عرفات ،عابد مشتاق می خواهد،پس سزاواراست که"عاشقانه" و "عارفانه" به این سرزمین مقدس قدم بگذاریم وازاین دستورالعمل های اخلاقی وعرفانی توشه ای برگیریم ودر آنجا به کاربندیم.
میهمان حق، در عرفه باخدایش صحبت ورازو نیاز می کند و درمناجات خود، شرح پریشان حالی ودرماندگی خودرا،یک به یک بیان می نماید.
بهترین اعمال در روز عرفه زیارت امام حسین علیه السلام می باشد چه ازراه دور وچه ازراه نزدیک.از امام صادق و امام کاظم (ع) نقل شده که: هرکسی که در روزعرفه به زیارت حسین (ع) رود،خداوند اورا دلشاد وخرم بازگرداند.
و باز فرموده اند: کسی که در روزعرفه امام حسین(ع) را زیارت کند و به آن حضرت شناخت داشته باشد،خداوند برای او پاداش هزار حج و هزار عمره وهزارغزوه درکنار پیامبر مرسل می نویسد . وهرکسی که نمی تواند به زیارت آنحضرت مشرف شود نیکوست که دعای روزعرفه و زیارت حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام را بخواند.
زائران خانه خدا علاوه بر حضور درعرفات و خواندن دعای روزعرفه دراین روز برائت خودرا ازمشرکین و دشمنان کتاب خدا اعلام می نمایند.وباردیگر پیوند اتحاد و برادری خودرا با مسلمانان دیگر کشورها مستحکم ترمی نمایند.
زائران خانه خدا،باید از ظهر روزنهم تا غروب ،در سرزمین عرفات بمانند وهمین که غروب شد،ازآنجا به سوی مشعر الحرام-که تقریباً دوازده کیلومتری عرفات ودرمسیر مکه است-کوچ کنند.
مشعر جایی است که حاجیان در آن جا شب را به دعا و رازو نیاز و ناله و زاری به درگاه خداوند و مناجات با او می پردازند و چه روز و شب نیکوئی است عرفه و مشعر.
مشعر، نشانه شعور و درک انسان گسسته ازهوی و هوس هاست. مشعر مکان رازو نیاز زائران دلسوخته وپریشان است. در آنجا شیفتگان حضرت دوست ،با کنارگذاشتن خواب دنیوی،به شب زنده داری می پردازند وازروزهای سخت هجران ،لب به شکایت می گشایند.
در مشعر باید بیداربود.باید دقایق را غنیمت شمرد.هر لحظه لحظه این شب،گنجی است پر ارزش.خداوند متعال به داوود نبی وحی کرد که:"عجب ازکسی که دعوی محبت ما کند وچون شب درآید،پهلو بر بستر غفلت نهد.آیا چنین نیست که دوست،خلوت بادوست را،دوست دارد؟پس دوستان راباخواب چه کار؟!".خداوند در مشعر روبه سوی بنده اش می نماید و به او اجازه می دهد که وارد حرم او شود...بنابراین در آستانه رحمت الهی قرار می گیرد و نسیم رأفت اوبر بنده وزیده وبا اجازه دخول درحرم،سلطان وجود،خلعت قبول بر او پوشانده است.
و چه نیکوست که بندگان خوب خدا ، زائران حرم امن الهی با وقوف در عرفات و مشعر علاوه بر خودسازی و مناجات و رازو نیازبه درگاه خدا مولای مهربان حضرت صاحب العصروالزمان عج را یادنمایند و برای فرجش دعاکنند.باشد که به مدد دعاهای زائران خداوند ظهور آن مولای عزیز را نزدیک و آسان گرداند .خوشا به حال زائرانی که درحرم دوست چشمانشان به سیمای دلنشین وچشمان نرگسی موعود مهربان عج ،یوسف فاطمه روشن و منورمی گردد .
به امید ظهور حضرت قائم (عج)
اللهم عجل لولیک الفرج