بسم الله
پیراهن سبز بهشتی
شب عروسی فاطمه(س) بود. او در خانه یک پیراهن ساده داشت. پدر برایش یک پیراهن نو آورد.
فاطمه (س) به آن نگاه کرد. پارچه نرم و لطیفی داشت. آن را کنار گذاشت تا چند لحظه بعد بپوشد.
حضرت محمد (ص) به اتاق مردها رفت. اتاق فاطمه (س) نزدیک در حیاط بود. در زدند.
- چه کسی در میزند؟
- یک نفر در را باز کند.
یکی از زن ها در را باز کرد. زنی با صدای شکسته اش گفت: «من فقیرم و لباسی ندارم که به تن کنم.»
فاطمه(س) وقتی صدای زن فقیر را شنید، گوشه ی در اتاق را باز کرد. زن فقیر گفت: «از خانه رسول خدا یک لباس کهنه می خواهم تا به تن کنم.»
دل فاطمه (س) به درد آمد. نگاهش اول به پیراهن نو افتاد؛ بعد به پیراهن ساده ای که در تنش بود.
فکر کرد کدام یک را بدهد. پیراهن نو برای عروسی اش بود.
یاد آیه ای در قرآن افتاد که می گفت: «هرگز به نیکی نمی رسید، مگر این که چیزی را که دوست دارید (به فقیران) ببخشید.»
فاطمه فوری پیراهن نو را برداشت. پشت در رفت و با مهربانی آن را به زن فقیر داد.
زن فقیر خندید. صورتش را به سمت آسمان گرفت و دعا کرد. بعد با خوشحالی زیاد از آن جا رفت.
وقتی خبر به حضرت محمد (ص) و حضرت علی (ع) رسید، آن ها از کار فاطمه (س) خوش حال شدند.
طولی نکشید که جبرییل –فرشته بزرگ خدا- به خانه ی حضرت محمد (ص) آمد. خانه بوی بهشت گرفت.
او پیراهن سبز و زیبایی جلوی حضرت گذاشت و گفت: «ای رسول خدا! خداوند به تو سلام رساند
و به من فرمان داد تا به فاطمه (س) سلام برسانم و این لباس سبز بهشتی را برای او بیاورم.»
وقتی نگاه فاطمه (س) به پیراهن سبز بهشتی افتاد گریه کرد. عطر بهشتی پیراهن، خیلی زود زن ها را
به اتاق فاطمه کشاند.