بسم الله

سلام برمهدی فاطمه عج

از غدیر عشق سرشاریم ما

مست آن جام اقاقى شد دلم، بى‏خود از چشمان ساقى شد دلم،

باز این دل عشقبازى مى‏کند، عاشقانه تکنوازى مى‏کند،

 چون که مست از ساغر یاقوتى‏ام، وامدار چشم آن لاهوتى‏ام.

واله‏ام سرگشته در صحراى درد، شیعه‏ام سرمست از صهباى درد،

تا ابد دست من و جام الست، تا ابد چشمان اشکم مست مست،

اى خداى دیده بارانى‏ام، محو دراندیشه عرفانى‏ام،

 محو در نام بلند ساقى‏ام، عاشق آیینه‏هاى باقى‏ام،

در نگاهم موج دریا مى‏شود، شعرهایم وقف فردا مى‏شود،

خمى از دریاى حیدر مى‏زنم، جامى از درد پیمبر مى‏زنم،

جرعه نوش کوثر ربانى‏ام، در خم ابروى ساقى فانى‏ام.

از غدیرعشق سرشاریم ما، مست چشم ناب دلداریم ما،

چشم ما آیینه اهل ولاست، ساغر ما پر ز جام مرتضى است.

جامهاى ما اسیر خم تو، مستى ما از غدیر خم تو،

خم تو لبریز از حب ولاست، خم تو سرشار از صهباى «لا»ست.

اى خروش آبها در یاد تو، معنى فریادها فریاد تو،

اى خداى حلم، معبود نیاز ذکر یا قدوس در اوج نماز

 تا قنوت یادها چشمان توست.

سجده سرخ شفق از آن توست،

چشم خورشید است ‏برمستان تو، سبحه افلاک در دستان تو.

شب طلوع گریه‏هایت دیده است؛ چاه کوفه، هاى هایت دیده است

 ذکر بر سجاده‏ات گل مى‏کند، اشک از چشم تو پر مل مى‏کند.

اى تغزلهاى سرخ آفتاب، اى امام رود، اى معشوق آب،

از همان روزى که رویید آفتاب از فراز دستهایش ماهتاب؛

عاشق اصل ولایت گشته‏ایم، واصل و صل و صایت گشته‏ایم،

«وال من والا» ست در خم غدیر، عشق ما مولاست در خم غدیر.

 حیدر کرار، مستت مى‏شویم، همچو مالک، پاى بستت مى‏شویم.

 عمر ما در جذبه نازت گذشت در عروج سرخ پروازت گذشت.

 بیعت‏ خورشید را باور کنیم، از مى حب على ساغر کنیم.

این غدیرخم، خم اهل ولاست، مى فروشى شیوه اهل صفاست،

ما سبکبالان کوى حیرتیم وارثان ذوالفقار غیرتیم،

شیعه را تفسیر خون باید نمود درد و داغ و عشق در دشت‏ شهود.

خون ما جارى است در رگهاى دشت، سبزه‏ها سرخند در پهناى دشت.

خون، بهاى عشق بازى مى‏شود، خون مقام تکنوازى مى‏شود.

 مکتب ما مکتب خون است و بس، مکتب گلهاى گلگون است و بس.

 هر که را زخمى نباشد شیعه نیست، شیعه بى‏درد آیا هست؟ کیست؟

شیعه! با سرخى خون اعجاز کن. با دو بال زخمى‏ات پرواز کن

پر گشا تا اوج عرفان خدا تا تلاوتگاه قرآن خدا؛ تا خروش چشمهاى منجلى

 تا خدا، تا اشک تا بیت على.

 یا على از غربتت دم مى‏زنم با دل تارم نى غم مى‏زنم؛

 یا على این آتش جان من است شعله‏هاى زخم سوزان من است،

غربت تو غربت آلاله‏هاست غربت تو انعکاس ناله‏هاست.

اى امام درد یا مولا على، عاشق شبگرد یا مولا على،

معنى غیرت خروش چشم تو مردتر از مرد یا مولا على.

اى لطافت‏ خیز معشوق سحر، یا امام الورد یا مولاعلى.

همچو رب تنها و بى‏همتا تویى ،اى امیر فرد یا مولا على،

مى‏چکد از اشک‏هایت ماهتاب ،آفتاب زرد یا مولا على.

یا على اى امتزاج مهر و ماه، اى امام گریه زخمى چاه.

یا على اى همسر بانوى آب، مى‏دمد از چمشهایت آفتاب،

پیش چشمت آب نیلى مى‏شود یاس احمد غرق سیلى مى‏شود

پیش چشمت آه در را سوختند بیت عترت را به کین افروختند.

 دست‏ شبنم رنگ نیلوفر شکست، جامهاى ساقى کوثر شکست،

بازوان نسترن مجروح شد قامت زهراى تو بى‏روح شد.

مثل گوهر گریه‏ات در چاه شد قوس محرابت‏ شهادتگاه شد.

ساقى خم غدیرى یا على، دست ما را چون نگیرى یا على؟!

 یا على اى ساقى خم، السلام، یا على اى مثنوى ناتمام ...

                         ***********